maandag, oktober 15, 2007
Rineke Dijkstra-treurigheid
Volkskrant-columnist Martin Bril raakte onlangs verzeild in een peepshow in het grensplaatsje Putte:
Ze was een jaar of veertig, Rubensiaans dik en gekleed in een rubberen, roze jurkje. Ze had een CD in haar hand die ze in de ghettoblaster stak. George Michael begon te zingen, en Eva trok langzaam haar jurk uit. Toen hij rond haar voeten viel, struikelde ze er bijna over. Onder de jurk droeg ze niets behalve een miniscuul, roze slipje. Ook dat ging uit op de klanken van de muziek. Ze schudde met haar enorme borsten, die waren duidelijk echt. Ze draaide rond en streelde zichzelf. Zo te zien had ze het koud. Ik wel in ieder geval. Ze keek stoicijns recht naar zichzelf. Aan haar kant was de ruit een spiegel. Toen het liedje afgelopen was, stond ze stil. "Er zijn nu diverse relaxmogelijkheden," zei ze op een toon waar weinig enthousiasme in doorklonk. Ze stond erbij alsof ze zometeen door Rineke Dijkstra gefotografeerd ging worden.
"Dank u," zei ik beleefd en ik liep snel de trap weer af. Buiten lag Putte er onveranderd bij. Zelf was ik ook niet veranderd, maar wel ineens bijzonder treurig gestemd. Wat een leven moeten sommige mensen leiden, wat een geploeter is het toch.
Ze was een jaar of veertig, Rubensiaans dik en gekleed in een rubberen, roze jurkje. Ze had een CD in haar hand die ze in de ghettoblaster stak. George Michael begon te zingen, en Eva trok langzaam haar jurk uit. Toen hij rond haar voeten viel, struikelde ze er bijna over. Onder de jurk droeg ze niets behalve een miniscuul, roze slipje. Ook dat ging uit op de klanken van de muziek. Ze schudde met haar enorme borsten, die waren duidelijk echt. Ze draaide rond en streelde zichzelf. Zo te zien had ze het koud. Ik wel in ieder geval. Ze keek stoicijns recht naar zichzelf. Aan haar kant was de ruit een spiegel. Toen het liedje afgelopen was, stond ze stil. "Er zijn nu diverse relaxmogelijkheden," zei ze op een toon waar weinig enthousiasme in doorklonk. Ze stond erbij alsof ze zometeen door Rineke Dijkstra gefotografeerd ging worden.
"Dank u," zei ik beleefd en ik liep snel de trap weer af. Buiten lag Putte er onveranderd bij. Zelf was ik ook niet veranderd, maar wel ineens bijzonder treurig gestemd. Wat een leven moeten sommige mensen leiden, wat een geploeter is het toch.
# posted by Jan-Edward : 13:47
|
|